Fotoverslag
In 2004 maakte ik een fietstocht van thuis uit naar Oostenrijk en terug. Je kan hier verder lezen wat ik onderweg allemaal uitspookte.
Seefeld in Tirol (A) - Neustift im Stubaital (A)
Datum: 29-07-2004
Afstand: 58.24km
Totale afstand: 1753km
Vandaag staat een erg korte etappe op het programma. Ik kan eens rustig alle tijd nemen om op te staan en te vertrekken. Dat doe ik dus ook eens. De lol kan gewoon niet op: ik moet gewoon afdalen naar Innsbruck. De afdaling haalt een maximaal percentage van 16%, dat kan niet traag gaan. Ik lig al goed op snelheid als ik plots een rond bord met rode rand en in het midden een fiets passeer. Hé, wat is dat nu? Ik zie het niet zitten om hier tijdens die afdaling eens te draaien en dat hele stuk even voor de lol terug bergop te rijden. Ik zal dan maar doen alsof ik dat bord niet versta. Wat verder zijn er wegenwerken, misschien heeft het daar wat mee te maken.
Tijdens de afdaling ga ik even snel als de auto's en moet zelfs remmen om ze niet in te halen. Ge gaat me dus niet wijsmaken dat ik daar in de weg gereden heb. Ik heb nog eens zo'n bord gepasseerd en dan ben ik in de vallei. Erg lang duurt het niet of ik kom een fietsroute, de Innradweg, tegen. Ik neem aan dat ik niet bepaald zwaar aan het gokken ben als ik ervan uitga dat deze de Inn volgt. Aangezien Innsbruck aan de Inn ligt moet die goed lopen.
Dat blijkt te kloppen en over autovrije en voor het grootste deel onverharde wegen rijd ik het centrum van Innsbruck binnen. Dan is het even wat drukker om in de goede vallei te geraken. Het staat heel goed aangeduid, richting Brenner is er behoorlijk wat verkeer. Eens de oprit van de autostrade voorbij wordt het iets rustiger, maar de hele tijd blijf ik behoorlijk door auto's en vrachtwagens geplaagd worden. Eens in het Stubaital hoop ik wat rustiger wegen te vinden. Erg veel geluk heb ik er niet. Het is te toeristisch om rustig te zijn. Voordeel is wel dat het uitzicht veel mooier is. Aan het einde van de vallei ligt de hele tijd een gletsjer naar mij te lachen. Even voorbij Telfes, het uiteindelijke doel van mijn reis, stop ik op de eerste camping. Deze ligt blijkbaar in Neustift. Ik ben behoorlijk vroeg: de receptie is zelfs nog niet open.
Ik zet alvast mijn tentje op en geniet nog een beetje van het mooie zonnetje. Na het aanmelden vertrek ik voor een duurloopje. Ik ga nog eens wat tempo's doen. Ik kies voor de zuidelijke zijvallei. Op een kaart heb ik gezien dat daar een pad door loopt. Het begin is ferm klimmen en dat duurt wel een paar kilometertjes. Mijn eerste tempo (ik doe er vandaag van 7 minuten) is dan ook ferm naar omhoog. Goed voor de kracht. Daarna wordt het iets vlakker, al is dat erg relatief, en kan ik wat meer echte tempo's doen. Tegen het einde van het derde tempo kom ik aan het einde van de vallei. Dat komt mooi uit. Onderweg was het echt genieten van het uitzicht. Het is prachtig lopen over een grindbaantje omgeven door indrukwekkende rotswanden.
Op het einde van de vallei is de keuze heel beperkt. Veel anders dan gewoon terugkeren kan ik niet doen. Mijn vierde en laatste tempo is dan ook bergaf. Het is eigenlijk wel leuk eens goed door te kunnen bollen. Natuurlijk doe ik niet al te zot. Het heeft geen zin nu nog risico's te nemen. Dan bol ik gewoon terug naar mijn tentje. Na dik anderhalf uur ben ik terug.
Neustift im Stubaital (A) - Neustift im Stubaital (A)
Datum: 30-07-2004
Afstand: 73.24km
Totale afstand: 1826km
Vandaag trek ik niet verder. Dat geeft me de kans eens in de voormiddag te lopen. Deze keer verken ik eens de noordelijke zijvallei. In het begin vind ik wat wandelwegen, maar daarna kom ik regelmatig op straat terecht. Opnieuw is het heel mooi lopen. Gewoon zalig om zo tussen die bergwanden onder een blue sky steeds verder te zwerven. In het begin was het even een nijdige helling op, maar daarna was het goed doenbaar. Amper een kleine 10% of zo. Daarna rechtsomkeer en min of meer dezelfde weg terug. Dat is altijd het nadeel van lopen in de bergen. Je moet de vallei volgen en heel veel meer kan je niet doen. Ofwel moet je recht omhoog één of andere wand op. Zo kort voor de wedstrijd is dat geen goed idee.
Na de middag ga ik op mijn gemak eens naar Innsbruck. Ik heb eens wat boodschappen nodig. In het begin is dat lichtjes bergop en bergaf, maar dan is het één grote afdaling tot in het centrum. Lekker bollen, jihaa. Zelfs de auto's kunnen niet volgen.
In de stad trek ik eerst eens naar de toeristische dienst. Eens luisteren of ze me daar kunnen vertellen of je met de fiets de hele Vorarlberg over kan. Op mijn kaart staat een klein stukje waar enkel een snelweg loopt. En naar het schijnt mag ik daar niet op fietsen. Ik heb nochtans een vignet! Erg veel kunnen ze me niet helpen. De dame achter de balie slaagt erin dezelfde kaart als de mijne te voorschijn te toveren en daarop staat natuurlijk juist hetzelfde. Is er een andere weg? Ik heb er geen idee van. Ik zal wel wat anders verzinnen. Verder vraag ik of ze een internetcafé en een doe-het-zelfzaak weten zijn. Een internetcafé is geen probleem, maar iets Brico-achtigs behoort duidelijk niet tot de standaardvragen. Ze denken dat er aan de oostkant van de stad wel iets dergelijks te vinden is. Ik probeer het eens, maar kom in een industriegebied terecht. Vrouwen en techniek… Na wat het industriegebied doorkruist te hebben, trek ik maar mijn plan. Ik denk dat ik gisteren aan de andere kant van de stad wel iets gezien te hebben dat goed zou kunnen zijn. Dan maar eens daarheen. En inderdaad, ik vind er echt een mega-winkel dat het geen naam heeft. Het duurt een tijdje maar uiteindelijk kom ik dan toch aan het rek met de vijsjes. Ik denk de goede mee te hebben en vertrek dan maar.
Terug in het centrum zit ik een hele tijd in het internetcafé en verzorg een beetje mijn PR. Dan nog wat sites opzoeken om wat op de hoogte te zijn van het nieuws. Tegen dat ik klaar ben is het alweer tijd om terug te keren. In het gaan was het de hele tijd bergaf, nu moet ik bijgevolg terug helemaal bergop. Zonder bagage is dat niet zo lastig, ik vlieg gewoon de helling op.
's Avonds neem ik het er eens van voor het eerst (en ook laatst) kook ik eens niet zelf. In het centrum van Neustift is één of ander festival aan de gang. Daar ziet het zwart van het volk. Even buiten het centrum is geen kat te zien. Ik stap een grill binnen en ben er de enige klant. Snelle bediening verzekerd. Erg denderend was het eigenlijk niet, maar het heeft toch goed gesmaakt. En toen was de dag alweer om.
Neustift im Stubaital (A) - Neustift im Stubaital (A)
Datum: 31-07-2004
Afstand: 18.78km
Totale afstand: 1845km
Opnieuw een dag zonder verdertrekken. Dat geeft me de kans om voor de tweede dag op rij in de ochtend te trainen. Er schiet nog één vallei over waar ik niet doorgelopen ben. Dat is de hoofdvallei zelf. Wat is er logischer dan dat ik die eens ga volgen. Bijna de hele tijd kan ik een parallelpad aan de hoofdweg volgen. Het gaat meestal zachtjes en af en toe ferm bergop. Opnieuw zalig lopen met vandaag bijna de hele tijd uitzicht op de gletsjer aan het einde van de vallei. Op een nijdig hellinkje tijdens een stukje asfalt steek ik zelfs een paar mountainbikers voor. Puffen dan ze deden. Na 1u20' vind ik het genoeg geweest. Ik stop ermee en wacht tot de bus afkomt. Heel lang moet ik niet wachten (ik ben ook niet zo onnozel van te stoppen als er juist een bus gepasseerd is, hé).
Na de middag sleutel ik eerst een beetje aan mijn fiets. Het één en ander mag wel eens bijgeregeld en opgekuist worden. Ik vervang het ook eens het wispelturige vijsje uit mijn voordrager. Het nieuwe kan ik goed vastdraaien en gedurende het vervolg van mijn tocht zal het niet meer loskomen.
In de vooravond trek ik al eens naar Telfes. Daar gaan reeds een paar wedstrijdjes voor de jeugd door. Die kan ik op het gemak al eens bekijken. Toevallig loop ik er Elie tegen het lijf. Die blijkt hier in de buurt op vakantie te zijn en zijn zoontje loopt hier mee. Ik probeer hem ervan te overtuigen morgen ook mee te doen, maar hij wist het nog niet. Daarna ben ik nog eens mijn startnummer gaan ophalen. Eens kijken op de lijst met ingeschrevenen leert me dat de Waal Laurent Grenier, nog een concurrent van mij, morgen van de partij zal zijn. We zullen wel zien wat dat zal geven. Ik heb er geen idee van wat ik met mijn bizarre voorbereiding nog kan.
Neustift im Stubaital (A) - Haining (A)
Datum: 01-08-2004
Afstand: 83.48km
Totale afstand: 1928km
Erg vroeg, tegen 8 uur, ben ik al weg. Na een klein beetje fietsen sta ik aan de startplaats. Mooi op tijd. Een parkeerplaats vinden is met mijn fiets geen enkel probleem. Al snel loop ik Elie terug tegen het lijf. Hij heeft toch maar beslist om mee te lopen. Samen warmen we een beetje op.
Bij een erg rommelige start kies ik voor een heel behoudende aanpak. Laat de anderen zich maar te pletter lopen. Na de eerste hellingen begin ik wat naar voren op te schuiven. Een eindje voor mij uit zie ik de lange gestalte van Elie een beetje boven de andere lopers uitsteken. Dat is een mooi mikpunt voor mij. Langzaam schuif ik dichter en na een kilometer of vijf heb ik hem te pakken. Dan ga ik verder op jacht naar de lopers voor mij. Af en toe is er wel iemand die me voorsteekt maar over het algemeen slaag ik er toch in nog wat naar voren op te schuiven. Naarmate de wedstrijd vordert en we steeds grotere hoogten bereiken krijgen we een schitterend uitzicht. Naast ons doemt aan de overkant van een vallei een indrukwekkende rotswand op, waarvan je dikwijls de indruk hebt dat je er met je gezicht tegen gaat lopen.
Op een kilometer of twee van het einde krijg ik dan Laurent in het vizier. Hij is helemaal stilgevallen. Ik versnel een beetje en stap hem aan stevig tempo voorbij. De laatste kilometer is nog bijzonder zwaar. De laatste honderden meters denk ik zelfs dat ik ga moeten stoppen en niet meer op gang geraken. Zo steil is het. Uiteindelijk is het me toch gelukt boven te raken. Ik kwam er zelfs op de 30ste plaats als eerste Belg toe.
Na de wedstrijd heb ik nog een beetje nagepraat met de concurrentie om dan met Elie en kroost de afdaling aan te vatten. Bij de prijsuitreiking heb ik dan met Elie en Hilde nog wat zitten nakaarten. Eens de uitslag er was hebben we dan in looppas de afdaling aangevat. Tegen dat ik bij mijn fiets kwam liep het al tegen 4 uur.
Ik wou toch nog een stukje rijden en vat de afdaling aan. Nog maar eens die afdaling naar Innsbruck, terug goed doorvlammen betekent dat. In Innsbruck aangekomen begin ik opnieuw de Inn te volgen. In de andere richting van een paar dagen geleden ga ik deze keer. Dat is opnieuw goed voor een hele hoop kilometers over autovrije wegen rijden. Soms eens wat over onverharde paden, dan weer netjes asfalt, maar steeds heel rustig. Het is al behoorlijk laat wanneer ik eens op zoek ga naar een camping. Dat kan geen kwaad, ik was toch niet meer van plan vanavond nog te lopen. Ik kom terecht op een camping langs de grote weg. Gelukkig liggen de plaatsen een eindje van de weg af en sta ik toch nog heel rustig.
Haining (A) - Schruns (A)
Datum: 02-08-2004
Afstand: 120.94km
Totale afstand: 2049km
Vandaag begin ik aan het serieuze werk. Om nu nog verder in de richting van Zwitserland te rijden moet ik in elk geval een pas over. Eerst volg ik nog een tijdje de Inn. Of probeer toch de Innradweg terug te vinden. Dat valt lelijk tegen. Ik kom op een pak kleine wegen terecht, zelfs een paar waar je enkel met een degelijke mountainbike over kan rijden. Na aardig wat geknoei vind ik de Radweg terug. In tegenstelling tot gisteren is de route nu niet meer zo vlak. De vallei wordt behoorlijk smal en dan moet je af en toe eens een eindje de helling oprijden. Bij Imst heb ik voor de eerste keer een paar serieuze hellingen. Gelukkig heb ik gisteren niet te veel verder gereden. Stel je voor dat ik hier met mijn vermoeide benen op had moeten rijden.
Bij Landeck is het dan gedaan met de Innradweg. Vanaf nu kan ik niet anders dan gewoon de baan volgen. Ik heb de keuze tussen de Vorarlberg en de Silvretta. Ofwel een softe route wat noordelijker. Aangezien ik niet weet of de Vorarlberg helemaal te befietsen valt en de Silvretta een stuk hoger is, moet ik niet lang twijfelen. Ik draai de Silvretta op voor een dagje klimwerk.
In het begin van de beklimming gaat het al ferm bergop. Ik moet al snel voor de kleine plateau kiezen. Was het wel een verstandige keuze om hierlangs te rijden? Als dat zo de hele tijd blijft bergop gaan, ben ik nog lang niet thuis. Gelukkig wordt het na een paar kilometer een pak minder steil. Keerzijde van de medaille is dan weer dat ik de hele tijd tegenwind heb. Alsof alleen die berg oprijden niet lastig genoeg is. Tot Galtür lukt het vrij vlot om de helling op te geraken. Onderweg passeer ik het punt van 2000 kilometer. Da's flink gedaan Wouter.
Het landschap wordt een stuk spectaculairder dan voorheen. De hele tijd rijd ik tussen indrukwekkende bergen. Eens voorbij Galtür kom ik op de Hochalpstraβe. Dat betekent tol betalen voor de auto's. Voor mij betekent dat in de eerste plaats een pak minder verkeer. En het betekent ook dat het vanaf nu terug ferm naar omhoog gaat. Ik krijg een ferm steil stuk te verteren en als afsluiter zelfs wat haarspeldbochten. Ik voel het goed in mijn benen, maar het uitzicht boven is de moeite meer dan waard. Ik sta boven op de Bielerhöhe, 2037 meter hoger dan de zeespiegel.
De afdaling begint met een goed steil stuk. Ik haal er een topsnelheid van 71,5 per uur. Woehoe! Een paar bochten verder zit ik vast achter een vrachtwagen. Geen probleem, nog een paar bochten verder steek ik hem simpelweg voorbij. Lang duurt de lol niet. Na nog een paar bochten zit voor mij een auto achter een bus. Terug goed de remmen vasthouden dan maar. Naast mij gaat een motor vlot mee naar beneden. Wanneer de bus zo vriendelijk is even opzij te gaan, steken de motor en ik voor het gemak ook even die auto voorbij. Het leven is voor de rappen. Dan kan ik me verder naar beneden laten vallen. Pas wanneer de weg wat vlakker wordt zal die auto terug in mijn spoor geraken.
Beneden begin ik de Ill te volgen. Toppunt van meeval: er ligt opnieuw een fietsroute naast de rivier. De hele tijd kan ik bergaf over meestal autovrije wegen rijden. Het leven is mooi. Uit puur plezier rijd ik 's avonds vrij lang door. Wat kan het mij schelen. Het is makkelijk rijden en de zon schijnt. Uiteindelijk moet ik toch eens halt houden. De camping van Schruns vereer ik eens met een bezoekje. Erg veel is er niet aan, maar ik vind er een rustig plekje. En dat is al wat telt.
Eens mijn tentje er staat trek ik er op uit voor een duurloopje. Het laatste stuk heb ik over onverharde wegen gefietst. Erg lang hoef ik dus niet na te denken om een parcours uit te stippelen. Ik loop gewoon terug langs de oever van de Ill. Dat is inderdaad een goede keuze. Ik kan bijna de hele tijd over grindwegen en wandelpaden lopen. Na een half uurtje kom ik op asfalt terecht. Niet zo erg, het wordt toch tijd om terug te keren. Langs dezelfde weg keer ik terug. Na een duurloop van een dik uur ben ik terug bij mijn tentje. Het was een dag om in te kaderen.
"Een beetje lopen is goed, veel lopen is beter, te veel lopen is perfect"
- G. Smit
